حُسن مقطع مقال را اشعار عارفانه آیة الله حسن زاده آملى «حفظه الله» قرار مىدهیم که با عنوان «گاه نماز» سرودهاند.

بر بند بىتراخى در کار دل میان را***چندان که خیره سازى از خویش توأمان را

از درد بىامانم گر نالهام برآید***ترسم بلرزه آرد ارکان کهکشان را

محبوب دلگشایم از طلعتش گشاید***بینى به پاى بوسش سرهاى مهوشان را

رازى که بد نهفته از آن مه دو هفته***خورشید خاورش گو در دشت خاوران را

کشف محمدى را بر جان و دل نشانى***خواهى اگر نشانى زان یار بىنشان را

روح القدس دمادم چون مهر مىفروزد***جان را بدار سویش یا بىجهان جان را

*****************

در خلوت سحرگاه بنمودهاند آگه***از رمز نغز پیرى فرزانه نوجوان را

 

گاه نماز خواهم کز شوق و ذوق نجوى***از عرش بگذرانم آوازه اذان را

 

از درس و بحث قرآن سرّ حسن نماید***تا بنده اختران و رخشنده آسمان را(1)

 

الها طعم شیرین معرفت و محبّت را به همه بندگان خصوصاً نسل جوان بچشان تا بدان سبب از همه انحرافات و اعوجاجات مصون و محفوظ گردند و آنگونه که همه اولیاءات را مورد عنایت و لطف ویژهات قراردادى ایشان را نیز که حاملان پیام خون خالصترین جوانان این مرز و بوم مىباشند مورد توجه خاصّت قرارده.

 

پروردگارا آنگونه که ابراهیم(علیه السلام) را با سجدههاى طولانى به مقام خلّت رساندى و احمد(صلى الله علیه وآله وسلم) را با تهجدش به مقام محمود ارتقا دادى و اولیاءات را با عنایات خاصهات مقام رضا بخشیدى. به این عبد ذلیل طعم عبودیت و بندگى را چشانده و با رحمت رحیمیهات به مقام خلیل اللهى مصطفى گردان.

نوشته شده در چهارشنبه 87/7/3ساعت 1:27 عصر به قلم MeysaM دیدگاه شما ( ) |